Alsof ik weer zwanger ben…

Ho, stop, geen zorgen, rustig maar… Dat ben ik echt, maar dan ook echt niet. Maar zo voelt het wel na de chemo.

Dezelfde vermoeidheid, dezelfde misselijkheid, neiging tot kokhalzen, minder trek in koffie en zoetigheid, meer trek in chips en andere snacks. Al voel ik me nu wel echt weer stukken beter en is het nu een soort zwangerschap-light in vergelijking met de eerste zware maanden van m’n tweelingzwangerschap. Toen kon ik de deur letterlijk niet uit kon zonder Emesafene zetpillen tegen het braken en voelde ik me constant alsof ik 3 nachten niet had geslapen. Ik leegde vanochtend onze prullenbak en merkte dat ik m’n adem inhield zodat ik geen kokhalsneiging zou krijgen; hetzelfde deed ik tijdens m’n zwangerschap en ik moest er wel om lachen. Nouja; dat was voor een “goed doel” en dat is het nu ook laten we maar zeggen.

Nog een lymfeklier

Hoi allemaal!

Ten eerste iedereen ontzettend bedankt voor alle lieve berichtjes die ik heb mogen ontvangen via de post, whatsapp, sms, facebook, instagram, m’n site, telefonisch of persoonlijk. Het is echt hartverwarmend, dankjulliewel, doet ons heel erg goed. Als ik een keer niet heb geantwoord, of laat van me laat horen, trek het je niet persoonlijk aan … Ik doe mijn best om alles zsm en persoonlijk te beantwoorden maar soms lukt dat niet. Doordat ik even moe ben ofzo, of (meestal) door een aandachttrekkende tweeling en ziekenhuisbezoeken.

Precies een week geleden nu, vorige week donderdag, heb ik mijn eerste chemokuur gehad. De eerste van een reeks van 4 AC-kuren. Wat was ik zenuwachtig vantevoren! De kuur op zich viel heel erg mee (2 infuuszakjes die in moeten lopen); ik denk dat het meer het “psychische” gedeelte was wat me zwaar viel. Je weet dat die geneesmiddelen je heel erg ziek (kunnen) gaan maken. Je weet dat de kans heel groot is dat je haar ervan uit gaat vallen. Ook voelt het dan wel heel erg echt als je de vloeistof (knalrode, in mijn geval) letterlijk van de infuuszak je aderen in ziet druppelen. Maar tegelijkertijd voelt het ook goed. Het gevecht is nu echt begonnen!

Slecht bericht op slecht bericht

(Nogmaals) welkom allemaal :). Ik ben al even berichtjes aan het schrijven op mijn blog, maar ik denk dat ik de link straks ga delen met jullie.

As we speak loopt mijn eerste chemokuur erin en zit ik met de zogenaamde “Icecap” op m’n hoofd (die Icecap zou haaruitval tegen moeten gaan)… Superspannend en niet leuk, maar het is voor een goed doel. Ik moet beter worden, de borstkanker moet weg!

Afgelopen dinsdag werd er een radioactief jodiumzaadje geplaatst in de tumor in m’n rechterborst en een clipje in de lymfeklier in m’n oksel (waar later ook een jodiumbronnetje in komt). Onverwacht kreeg ik daar te horen dat er uitgebreider geëchood ging worden, omdat op de MRI-scan nóg twee verdachte plekken in de borst te zien waren. Ze dachten aan mogelijk nog (andere?) tumoren…. Die had ik écht echt echt niet aan zien komen. Ik heb zo gehuild. “Slecht bericht op slecht bericht”, zoals de radioloog het uitlegde.

Ze hebben heel uitgebreid gekeken met twee radiologen en zijn uiteindelijk tot de conclusie gekomen dat er inderdaad nog twee “satelliettumoren” in de borst zitten, maar dat die wel in verbinding staan met de grotere afwijking. Dit verandert de zaken wel nogal, want hiermee is de tumor in totaal niet zo’n 3.2 of 3.8 cm zoals eerst gemeten, maar 6 cm :(….

“Ze voelen het vast ook aan”…

Sam en Luca zitten in een moeilijke periode. Veel huilen (héél veel), driftbuien, elkaar slaan en bijten, niet willen slapen wanneer het tijd om te slapen is, constant aan je hangen… Super vermoeiend en frustrerend, voor hun, maar ook voor ons :(.

Sterk

Hoe vaak ik de afgelopen weken wel niet te horen heb gekregen dat ik een sterke vrouw ben, of dat mensen het zo knap vinden hoe we als gezinnetje met alles omgaan en hoe strijdlustig we weer zijn… Mensen bedoelen het hartstikke goed, maar: we kunnen toch ook niet best bij de pakken neer gaan zitten? In een hoekje zielig zitten doen om alle rotdingen die ons zijn overkomen? Met onze tweeling hoorden we ook vaak: “zo knap hoe jullie alles doen, ik zou het niet kunnen hoor!” Tja… we hebben ook niet echt een andere keus haha! Je kan niet één jongetje wel een schone luier geven en de andere niet. Het was en is echt niet altijd gemakkelijk en ik heb vooral in het begin vaak verzucht hoe relaxt het was geweest om Sam en Luca ná elkaar te hebben gekregen in plaats van tegelijk. Nu zien we het als een cadeautje dat we totaal onverwacht niet één, maar twee kindjes hebben gekregen. Het is zo bijzonder om hun interactie met elkaar te zien en te zien hoe hun band steeds sterker wordt! Wat een voorrecht!

Een drukke week…

 

 

Afgelopen week was een drukke. Niet met onze normale drukte (werk, creche, sporten, afspraken en onze kindertjes). Nee, een week van ziekenhuis in en uit, en veel regeldingen.

50/50

Een week geleden, vrijdagochtend 26 mei 2017.

Stefan en ik zitten in de auto. We zwijgen, gespannen. Het is warm; de airco blijkt het niet te doen dus ik zet de blower op maximaal en zo koud mogelijk. M’n haren gaan er van wapperen. Ik vraag Steef of hij zijn raam dicht wil doen want het maakt een hels kabaal met 130 op de snelweg. Mopperend doet hij dat.