De dag waarvan je wist dat zou komen…

Zoals ik in het vorige bericht typte: deze update heb ik begin oktober geschreven, dus inmiddels alweer even geleden :).

Zo lang naartoe geleefd, naar toe gewerkt. En ineens was het zover…

Dinsdag 10 september 2019 mocht ik me om 12.30u melden voor opname op de verpleegafdeling plastische chirurgie in het MUMC+. Steef was met me mee naar Maastricht; hij zou in ieder geval tot het weekend blijven.

De jongens logeerden zo lang bij opa en oma in Sneek. Een jaar ervoor hadden we bedacht om rondom mijn operatie een huisje in de buurt van Maastricht te huren, zodat de jongens ook mee zouden kunnen. Maar toen we er goed over na dachten leek ons dit helemaal geen goed idee. Het zal waarschijnlijk heel indrukwekkend zijn om mama zo te zien, met allemaal “toeters en bellen” aan haar lijf na de operatie (o.a. drains en catheter) in een ziekenhuisbed in een groot ziekenhuis… Nee, het leek ons het beste (hoewel ik er wel heel erg tegenop zag, nog nooit zo lang zonder mijn mannies geweest!) om ze lekker bij opa en oma te laten logeren; daarhebben ze het altijd heel erg naar hun zin en zijn ze helemaal thuis.

Ik had de jongens van te voren wel heel goed voorbereid; zo hadden we o.a. boekjes gelezen (“Mama gaat naar het ziekenhuis”), hadden we gespeeld met een speelgoed doktersset en hadden we er veel over gepraat met ze. Ze zijn nu 3.5 en snappen veel meer dan toen ik ziek was (toen waren ze 15 maanden). Best confronterend om het aan ze uit te leggen:

“Maar ben jij dan ziek, mama?”… “Nee, mama is nu gelukkig niet meer ziek hoor. Maar mama is toen jullie klein waren wel ziek geweest. Mama haar borst was ziek, dus moest mama medicijnen en moest de borst eraf. En nu gaat ook de andere borst eraf en krijgt mama nieuwe borsten.” …  “Is dit jouw borst?” … “Nee, dat is mijn buik” – overigens wel de toekomstige borsten, maar dat liet ik maar achterwege om uit te leggen…. :)… “Is dit jouw borsjt (Luca:))?”… “Ja.”… “Maar is jouw andere borst dan ziek, mama?”… “Nee, maar mama wil nooit meer ziek worden, dus moet die borst er ook af.”… “Heb jij au, mama?”. .. “Nu niet hoor. Maar na de operatie heb ik wel pijn aan mijn buik en aan mijn borsten. Dan mag mama jullie even niet tillen en moeten jullie heel voorzichtig zijn.” … “Mag dat niet van de dokter?”… “Ga jij naar het ziekenhuis, mama?”… “Ga jij daar dan slapen?”… En ga ik ook mee naar het ziekenhuis?”… “Nee, lieverd, jullie gaan logeren bij opa en oma. Maar ik ga jullie heeeeel erg missen. Gaan jullie mooie tekeningen maken voor mama bij opa en oma? Dan word ik snel beter.”… “Jaaa, ik ga een spook maken!” “Ik een monster, een blauw monster!” “Ik een paarse slang!”

Opa en oma kwamen ze dinsdagochtend bij ons thuis ophalen, zodat Steef en ik in alle rust konden vertrekken naar Maastricht. Het voelde onwerkelijk dat het nu echt zo ver was en ik de dag erna op de operatietafel zou liggen. Maar tegelijkertijd voelde ik dat ik er echt klaar voor was.

Op de dag van opname vermaakten Sam en Luca zich prima bij familiepark Nienoord.

Sam :).

Luca :). Tekeningen maken voor mama.

De opname

Nadat we ons gemeld hadden op de verpleegafdeling van (o.a.) de plastische chirurgie werden we direct meegenomen door ‘mijn’ plastisch chirurg. Ze wilde direct aftekenen; de benodigde bloedvaten op mijn buik werden opgezocht met een dopplerapparaatje en ze tekende mijn buik en borsten alvast af voor morgen. Hierna volgde nog een opnamegesprekje met een verpleegkundige en toen waren we ‘vrij’ de rest van de dag. Tijd genoeg om Steef te installeren in zijn appartementje in de familie accommodatie van het ziekenhuis, een ommetje in het zonnetje te maken, uiteraard een groot stuk Limburgse vlaai te eten en om warm te eten in het personeelsrestaurant, voor we weer teruggingen naar “mijn” kamer.

Ik had een eenpersoonskamer; heel erg fijn! Dit bleek standaard te zijn bij het soort operatie dat ik zou krijgen, omdat met name in de eerste dagen heel veel controles nodig waren. Met de ervaringen van een vierpersoonskamer in het UMCG rondom mijn okselkliertoilet nog redelijk vers in het geheugen (stinkende wonden, oude roddelende dames, delirante patiënten die middenin de nacht naast de po plassen enz) was ik hier erg blij mee :).

Als verrassing bleek dat Stefan de eerste nacht mocht blijven slapen op mijn kamer, zodat hij me samen weg zou kunnen brengen de volgende dag. Heel erg prettig. Samen nog even tv kijken voor het slapen gaan, je zou bijna vergeten dat je in het ziekenhuis was. Gelukkig deed het geroep van mijn (zo zou later blijken) dementerende buurvrouw ons hier wel aan herinneren haha!

Liefs, Jeanet