(Ruim) 2 jaar later

Net 30 jaar, moeder van een drukke tweeling van 15 maanden oud, drukke baan als dokter op de spoed en aanstaand huisarts in opleiding, net een prachtig nieuwbouwhuis betrokken als gezinnetje en dan… Bam. “De knobbel in uw borst is kwaadaardig, mevrouw.” Borstkanker. Onze wereld op zijn kop.

Dit was ik, dit waren wij, nu iets meer dan twee jaar geleden, in mei 2017. Op mijn blog heb ik destijds voor iedereen die het wilde weten gedeeld hoe het met ons ging. Voor mij was het aan de ene kant puur praktisch; ik was iedere dag minstens twee uur bezig met (deels copy-pasten van WhatsApp-) berichtjes op mijn telefoon, omdat er zo veel mensen meeleefden. Aan de andere kant was het ook een soort verwerking, ik schreef letterlijk van me af.

Na een bericht meer dan een jaar geleden volgde een grote radiostilte; dit was een goed teken. Ik startte vorig jaar september dan eindelijk met de huisartsopleiding en we hadden het weer druk met ons grotendeels normale leven. Grotendeels, want de gevolgen van de ziekte die ik heb gehad zijn nog iedere dag merkbaar; soms niet tot nauwelijks, maar met periodes waren de herinneringen en ook vooral de angst weer heel dichtbij. Angst voor een pijntje, angst omdat de ziekte bij meerdere lotgenootjes als donderslag bij heldere hemel ineens uitgezaaid bleek. Iedere dag slik ik medicatie om mijn vrouwelijke hormonen de kop in te drukken (anastrozol) én om de gevolgen van de vervroegde overgang op mijn botdichtheid te voorkomen (calcium/vitamine D). Eens per maand zet ik zelf een prik om mijn eierstokken in slaap te houden (kunstmatige overgang, Lucrin) en eens per half jaar krijg ik een infuus om de botopbouw nog meer te stimuleren (Zometa), de bijwerkingen hiervan zijn helaas niet mis.

In de overgang zijn op mijn leeftijd is kort gezegd kut. Maar goed; het alternatief, een verhoogde kans op terugkeer en uitzaaien van de kanker, is helemaal ***! “Mijn” borstkanker was namelijk 100% oestrogeengevoelig, dus als er eventueel cellen achtergebleven zijn dan voeden deze zich met dit vrouwelijke hormoon. En ik heb 2 kleine jongetjes die me nodig hebben; dit zorgt ervoor dat ik deze hormoontherapie nu inmiddels alweer bijna twee jaar vol hou.

Zoals veel van jullie weten wachtte mij nog steeds een grote operatie. De tijdelijke tissue-expander (soort prothese die stapsgewijs gevuld is met water om de huid op spanning te houden) in mijn geamputeerde rechter borst moest vervangen worden. In mijn laatste blog schreef ik over het feit dat ik dankzij deze “baksteen”, zoals hij liefkozend door mij genoemd werd, 3 gebroken ribben had. In plaats van de huid op spanning te houden, had de druk zich naar binnen gericht en dat, in combinatie met bestraling en een astma-exacerbatie, maakte dat de ribben uiteindelijk ‘krak’ zeiden. Niet een heel fijn gevoel, maar godzijdank geen uitzaaiingen waar ik zo bang voor was! Vanwege mijn pijnlijke ribben heb ik een paar keer zo’n 60 tot 120 ml uit mijn expander laten halen en op deze manier de ‘ballon’ half leeg laten lopen. Hiermee was de pijn nagenoeg verdwenen (al bleef het een gevoelige plek), maargoed: één normale borst en één abnormaal ronde, halve ingedeukte borst met een tijdelijk implantaat (ook nog eens het ‘verkeerde type’ van het omstreden Allergan, geassocieerd met een bepaald soort lymfeklierkanker) is nou ook niet echt wat je wilt! Plannen voor een definitieve reconstructie moesten dus gemaakt worden. Dit is nog een hele zoektocht geweest; hierover zal ik in de volgende blog meer vertellen.

Inmiddels heb ik, vorige week woensdag 11 september, mijn “grote operatie” gehad. Dit is dan ook de aanleiding geweest om het bloggen weer op te pakken. Ik mag en kan tot mijn grote frustratie niet zo veel; typen achter mijn laptopje lukt meestal wel prima haha. Dus de komende weken zal ik jullie meenemen in hoe wij de afgelopen tijd beleefd hebben.

Tot snel!

Liefs, Jeanet