Alsof ik weer zwanger ben…

Ho, stop, geen zorgen, rustig maar… Dat ben ik echt, maar dan ook echt niet. Maar zo voelt het wel na de chemo.

Dezelfde vermoeidheid, dezelfde misselijkheid, neiging tot kokhalzen, minder trek in koffie en zoetigheid, meer trek in chips en andere snacks. Al voel ik me nu wel echt weer stukken beter en is het nu een soort zwangerschap-light in vergelijking met de eerste zware maanden van m’n tweelingzwangerschap. Toen kon ik de deur letterlijk niet uit kon zonder Emesafene zetpillen tegen het braken en voelde ik me constant alsof ik 3 nachten niet had geslapen. Ik leegde vanochtend onze prullenbak en merkte dat ik m’n adem inhield zodat ik geen kokhalsneiging zou krijgen; hetzelfde deed ik tijdens m’n zwangerschap en ik moest er wel om lachen. Nouja; dat was voor een “goed doel” en dat is het nu ook laten we maar zeggen.

Opnieuw zwanger worden zal ik voorlopig niet, omdat ik door de chemokuren tijdelijk in de overgang kom en daarna voor 5 jaar, maar mogelijk 10 of zelfs langer, kunstmatig in de overgang gehouden wordt met anti-hormonale medicijnen. Die kankercellen van mij bloeien bij mijn vrouwelijke hormonen en door die hormonen te onderdrukken wordt de kans groter dat een verdwaalde tumorcel in mijn linker kleine teen dáár overlijdt in plaats van zich verder te delen. Leuk is het niet om op je 30ste te horen dat je in de overgang gaat komen.

Ik heb altijd gedacht dat ik na Sam en Luca nog één kindje (of misschien wel weer een tweeling zou krijgen) en merkte dat ik er na de diagnose toch wel veel moeite mee had dat deze deur in één klap dichtgegooid leek. Ik moet er nu ook écht, maar dan ook écht even niet aan denken om nu weer zwanger te zijn en nog een kind te krijgen (handenvol aan mezelf en mijn twee bengels), maar dat deze keuze voor je gemaakt wordt is toch heel erg anders. Ik heb ook getwijfeld of ik dit wel zou delen op m’n blog, maar ik doe het gewoon. Ik vind het fijn om eerlijk te zijn en jullie mee te nemen in de rollercoaster van emoties waar we doorgaan.

Tijdens ons bezoek in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis kregen Steef en ik te horen dat de professor medische oncologie aan het einde van haar spreekuur tijd had om ons te zien en meer uitleg te geven over het onderzoek waar ik mogelijk aan mee ga doen (afhankelijk of ik een mutatie in het BRCA-gen heb, een bekend borstkankergen). Haar spreekuur zat gewoonlijk 2 maanden vantevoren vol, dus het was een hele eer dat ze zo last-minute tijd voor ons vrij maakte.

Haar spreekuur liep uiteindelijk een uur uit (waren we voor gewaarschuwd, ze neemt voor iedere patiënt uitgebreid de tijd) waarmee onze totale duur in het Antoni van Leeuwenhoek van 9.15 tot 17.15u was en we uiteindelijk in de avondspits weer naar het noorden vertrokken. Maar het was het wachten wel waard.

Want nogmaals heeft ze ons uitgelegd dat ik gewoon genezen ga en dat zij van 15 jaar geleden nog patiënten heeft die destijds 15 positieve (dus besmet met kankercellen) klieren hadden en nog steeds “schoon” rondliepen. Ze zei: het belangrijkste wapen komt nog na de chemo, operatie en de bestralingen en dat is de antihormonale therapie. Waarop ik reageerde dat ik dat desnoods m’n hele leven zou doen en grapte dat we gelukkig al een tweeling hadden en ik dus niet per sé meer zwanger hoefde te worden.

“Nou, of juist wel”, zei ze, waarop Steef en ik haar beide glazig aankeken. Uhm, ik weet niet hoor, maar volgens mij is de term “hormonaal” tijdens mijn zwangerschap vaak gevallen. Iets met anti-hormonen en hormonen… :S?

“Uit onderzoeken blijkt dat vrouwen die zwanger zijn ná hun borstkankerbehandeling minder vaak recidieven hebben in vergelijking met vrouwen die niet meer zwanger zijn geweest. Dit effect is nog groter bij de vorm van borstkanker die ongevoelig is voor hormonen, maar is er ook overtuigend bij de hormoongevoelige borstkanker. Dus misschien moet je juist wel zwanger worden in de toekomst. Wat we vaak doen is dat we dan de anti-hormonale behandeling na 2 jaar onderbreken en na de zwangerschap weer hervatten.”

Oh. Dat hadden we niet gedacht.

Ik moet er voorlopig nog steeds echt, echt, echt even niet aan denken. En grote kans dat we het bij onze prachtige zoontjes Sam en Luca “laten”. We hebben namelijk ook niet echt een onbezorgde tijd gehad na hun geboorte.

Toch kan ik niet uitleggen hoe fijn het voelt dat ik zelf (ahum, en mijn lieftallige vriend natuurlijk ;)) die keus kan maken en dat deze niet bij voorbaat al voor mij gemaakt is.

Komt nog wel bij dat er een kans is dat ik na de chemotherapie blijvend onvruchtbaar ben (die is gezien mijn leeftijd klein maar zeker niet 0). En, zo bedachten wij later: wat als je niet gelijk zwanger wordt? Dan hebben de tumorcellen toch echt wel weer de kans om te groeien onder invloed van je hormonen :S? Gezien het feit dat we een 2-eiige tweeling hebben verwekt terwijl ik aan de pil was heb ik zo’n gevoel dat als ik zwanger zou willen worden, dit niet heel lang zou gaan duren ;);), maar toch……

Wie dan leeft, wie dan zorgt. Het voelt toch goed om in deze keuzes zélf de teugels weer in handen te krijgen, in plaats van dat stomme borstkankermonster. 1-0 bitch!

Liefs, Jeanet